Dinmeyen Acı: Sivas – Madımak Vahşeti!

Antakya Yazarlar Sendikası, 2 Temmuz 1993 yılında, Sivas – Madımak ’ta katledilen 33 aydınımızı anma toplantısı düzenledi.

Antakya Yazarlar Sendikası Başkanı Mehmet Karasu’nun Başkanlığında Harbiye ‘Mağara Kâffede’ düzenlenen Anma toplantısında; Gazetemiz köşe yazarı Halil Yılmaz Hıtmiye’nin yaptığı konuşma ve okuduğu şiir şöyle:

“Değerli Dostlarım, Can gibi Canlar!

Yanlışlıkla insan doğmuş, Kara Taassubun insan görünümlü, Bindirilmiş Kıtaları – Vahşetin ve ihanetin Vandalları; demokrasi mücadelemizin,  aydınlanmamızın ak yüzleri şehitlerimizin; 2 Temmuz 1993 yılında, Sivas – Madımak ’ta 33 aydınımızın katledilmesinden duyduğum derin, onulmaz acıyı anlatmaya çalıştığım “Alevlerde Semaha uranlar ” şiirimi okumaya çalışacağım:

ALEVLERDE SAMAHA DURANLAR

Pusuya yatmış,

Eşkıya kesilmiş korku ve dehşet

Soyunmuş tinler ak pak giyitlerini

Dehşet, cinayet ve ortaçağ masallarıyla

Büyütülmüş katiller saf saf

Yürüdü, atıldı ileri içlerinden biri

Fesat ve nifak fısıldadı, kan kustu

Düştü önlerine kokuşmuş karanlıkların

Fetva verdi, şirk koştu

İnsanın kanını donduran vahşetin sesi

“Allah Lillah aşkına!

Yakın, yakın” sesleri

Karalar kuşanmış bir buluttu cehalet

Ürkütücü ve dehşet

Yükseldi alevler

Katmer katmer Madımaktan

Ejderha yalazı oldu

Umursamaz, zehir savurur rüzgâr

Sızdı, sindi kuytuluklara duman                                                                 

Bedenlerin yanık et kokuları

Sardı genizleri                                                                                    

Yaktı yanmış ciğerleri

Feryatlar, can çığlıkları sardı

Sonsuz mavi boşluğu

Küstahça gülüşler                                                                                                                                                                          

Kahpece sevinç çığlıklarıyla çınladı yer gök

Kuşlar ötmez oldu mas mavi boşlukta

Kanat çırptılar uzak diyarlara

Aratmadı Sivas

Cehennem fırınlarını

Sabun fabrikalarını, gaz odalarını

Dehşet!

Gem almaz deli bir aygır

Dörtnala can pazarında

Bir toplumsal cinnet                                                                                                   

Cinayet öyküsü bu…

Safran ve irin kustu

İrkilmedi cehalet

Ne şafaklar söktü

Nice karanlıklar ağardı

Duman seline battı her şey

Buğu, buhar içinde

Soluksuz kalacak,

Boğulacak yeni canlara

Nice vahşetlere gebe

Doğacak güneş, esecek yel

Zaman, su ve ışık yarış içinde

Zifti gecelerde inadına, kastına…

Acı giyindi, kan kuşandı tarih

Tanrılar dehşete düştü

Dumura uğradı,

Utandı uygarlıklar

Göğüsleri ayva                                                                                                                                                            

Limon bahçesi kızlar

Acıyarak baktılar

Kan doğrana doğrana içlerine

İğrenerek tükürdüler

Sevgilinin cellâdının yüzüne

Azrail’ine hoş geldin dedi                                                                    

Yitirilmiş kor kömür benlikler

Yazgıları                                                                                                                                                                                

Yalnızlıklarıyla sarmaş dolaş

Başka baharlara kaldı ölümcül özlemler

Engin deryalar, sıra dağlar gibi

Suçlu ve günahkâr sayıldı

Yıldızlar gibi ışıya söne

Karanlıkları aydınlatan

Ölümün kollarına kayanlar                                                                                                                                                             

İbadet eder gibi türkü yakanlar

Şeyh Bedrettin’e, Pir Sultan’a

Âşık Veysel’e ve Mustafa Kemal’e

Sevda ve çekilen kahırlar üstüne

Büyüsü bozuldu                                                                                                                                                                                                                                       

Toprak ananın ve suyun

Bereketi kaçtı buğdayın

Anlamını yitirdi

Baharların balsı toprak kokusu

Kuruttular insanlığın özsuyunu

Apansız tükendi sabır ve takadalar

Kor cehennemler

Çözüldü, hortladı buzul çağları

Doldu, taştı

Kan suyuyla yunmuş yürekler

Yalanmış, yalanmış uygarlıklar

Çıldırmış, acı çığlıklar kaldı geriye

Ve onlar, folklorik bir zenginlikle

Milyonlarca yürekte açan

Ve dalından hoyratça koparılmış güller

Topraklar nadasa, üzüm şaraba

Narlar kıpkızıl çiçeğe durdu

Dillerden hiç düşmeyen

Şiirlerin, türkülerin, destanların   

Anlamı ve adı oldular

Yüzlerine, yüreklerine

Ve masalsı gözlerine

Hüzün çökmesin diye

Ölüm sessizliğini bozdu

Duaya durdu kurtlar, kuşlar                                                                                      

Ve börtü böcekler                                                                       

Karanlıkları yaladı serin şafak yelleri

Geceler kan kırmızı şafağa büründü

Ve onlar

Yaşamanın

Ölmekten çok daha zor

Ve anlamlı olduğuna iman ederek

Adonis’te açmış

Mor kırmızı gonca güldür

Her biri

Birer Çengel çiçeği

Başkalarına bıraktılar

Bütün hüzün ve sevdaları

 Bu arada, Sivas – Madımak katliamı anma toplantısına katılan ‘Günışığı’ adlı radyo gündem program yapım ve sunucusu, gazeteci ve tiyatro sanatçısı Mithat Öztürk ‘te; gür ve davudi sesiyle kendisinin yazdığı şiiri okudu ve bir konuşma yaptı.